Kahrolası yaşam
Ümitsiz bir günün, akşamına ulaştım,
Alıştım artık ,bu kahrolası yaşama,
Güneşli bir günün ,zifiri karanlığına,
Sevgi okyanuslarımın kuraklığına,
Neşe bahçemin, yapraklarının solmasına,
Dertlerimin, her geçen gün, biraz daha çoğalmasına,
Geceleri ,uyumak yerine ,yastıkları parçalamaya,
Rüya yerine ,ölümcül kabuslarına,
Alıştım ,alıştım artık,
Bu kahrolası yaşama,
Dostlarım ,hani nerede,
Gülen ,çevreye neşe saçan, o adam ,nerede der oldu,
Gençliğim ,hazanla ,hicranla geçer oldu,
Benliğim, gün gün, kaybolur oldu,
Umutlarım ,dahada azalarak ,biter oldu,
Gülen yüzüm ,özleminin acımasızlığıyla ,sararır oldu,
Yaşamın tadı, tuzu kalmaz oldu.
Bakışlarım donuklaşıp ,toprağa bakar oldu.
Ömrüm ,nihayet hasretinle biter oldu.
Anasayfa 
